دریک روزبهاری فصل زمستان درشهرستان آبادان که بدلیل شرایط آب وهوایی ، معمولا عمراین فصل خیلی کوتاه  است ، بهمراه زهرا وعباس  که به ترتیب  8و2ساله بودند ، باموتورسیکلت خود بقصد هواخوری  درخیابانهای  شهر براه افتادم  .

خیلی آهسته و به خیال خودم با احتیاط  حرکت میکردم .

 پس از توقف کوتاه از میدان  اول گذشتم ودرخیابان اصلی به مسیر خود ادامه دادم  وبا سرعتی پایین تر که البته باسرعت  دیگر وسایل  نقلیه هماهنگ نبود وارد میدان بعدی شدم وبدلیل این ناهماهنگی  که ناشی از ترس ودودلی بود ،ممکن بود دچار تصادف شوم ،دراین هنگام باخودگفتم اگرمثل همیشه  سرعتی هماهنگ  ومتناسب داشتم  خطر تصادف  خیلی کمتر بود تااینکه بخواهم باسرعتی پایین ترازمعمول  حرکت کنم .

 احتیاط آن نیست که سرعت وآهنگ حرکت  خودرا بدلیل ترس از برخورد  باموانع وشکست درزندگی کندتر از معمول بکنیم .بلکه احتیاط آن است که باسرعتی متعارف و هماهنگ باشرایط  محیط وبارعایت حدود وقوانین حرکت کنیم  . احتیاط شرط عقل است واین همان  رعایت اعتدال ومیانه روی و هوشیاری (تقوی) میباشد  که بسیار مورد تاکید  بزرگان دین است  .

نه افراط ونه تفریط ، نه کندروی ونه تندروی ، بلکه حرکت بسوی مقصد با آهنگی متعادل که ناشی از دقت و هوشیاری  درتوجه به حدود و قوانین  بااستفاده ازدانش روز و همه ی مواهب و نعمتهای الهی است  .